Kristine

Soms kom je mensen tegen met wie het meteen klikt, waarmee je binnen enkele minuten in een deuk ligt omdat je ontdekt dat je veel gemeen hebt. Ik heb Kristine ontmoet via mijn werk als consultant voor UNDP. Oorspronkelijk uit Noorwegen, is ze na vele omzwervingen met haar diplomatenouders en haar werk voor de UN, in Belize terecht gekomen. Dat was niet helemaal volgens verwachting, maar nu is ze hier als 'assistent resident representative' voor de VN en daarmee de hoogstegeplaatste VN ambtenaar in Belize.

Maar daar wilde ik het niet over hebben. Ik moet altijd vreselijk met haar lachen...ze kan heel goed accenten nadoen en haar anekdotes zijn zo grappig dat ik ze even wilde delen.

Bijvoorbeeld over de Italiaan die naar Belmopan komt. Samen gaan ze lunchen in een restaurant (zo een met houten picknick tafels) en na het eten vraagt de Italiaan om een Ristretto, met een rollende r. ‘Een wat?’ vraagt de Belizeaanse serveerster, ‘een Ris-trrretto’, zegt de Italiaan, harder en hij laat de r nog even langer rollen. De serveerster staart hem aan en kijkt naar Kristine voor uitleg. De Italiaan heft z'n handen, kijkt naar het plafond, zucht en herhaalt het nog maar eens, een RRRiii- strrrr-eeetto...hij kan zich simpelweg niet voorstellen dat iemand daar nog nooit van gehoord heeft.

Of die van Kristine's voormalige baas, een franse VN diplomaat die een lange presentatie houdt. Na afloop durft Kristine hem een vraag te stellen, zoiets als: hoe gaan we dit in praktijk brengen? "Ben (spreek uit Bah)", antwoordt hij met z;n frans accent "use your brain!" Ha ha, franse diplomatie ten top.

Maar waar expats het allerliefst over praten is enge beesten. Dus vertelde ik haar over onze freaky room (zie blog post in Mei 2009). Blijkt dat Kristine ook schorpioenen in haar huis heeft. Op een dag komt ze thuis van haar werk, en ziet onder het kleed in haar huiskamer een bobbel. Een bewegende bobbel. Haar kat, Storm genaamd, springt opgewonden en miauwend op een neer op het kleed en bespeelt met zijn pootje de bobbel. O hemel, denkt Kristine, dat is een grote schorpioen, of is het een muis of...het zal godbetert toch geen rat zijn?

Uit haar boekenkast haalt ze (ik citeer) 'het enige geschikte wapen voor dit soort acties, de vuistdikke biografie van Pol Pot', en ramt daarmee op de bobbel. Voorzichtig komt ze nader, en met een vies gezicht licht ze het kleed op, en wat ligt daar?

Haar mobieltje... op de trilstand.
Kapot welteverstaan.