We wonen in Belize vanwege Michels werk. Hij werkt als consultant voor de Europese Unie ter ondersteuning van de suiker-sector in Belize. De EU heeft jarenlang een overeenkomst gehad met de zogenaamde ACP-landen (landen in Afrika, Caribbean en Pacific) om suiker uit deze landen tegen vaste prijzen te importeren. Dit suiker-protocol, waar zowel de EU-landen als de ACP-landen flink van profiteerden dateert uit de jaren 70. Het houdt in dat de EU-landen jaarlijks 40,000 ton suiker uit Belize afnemen voor een vaste prijs. Dit is op zich niet veel, maar als je nagaat dat de suikerindustrie hier goed is voor 60% van de landbouwinkomsten, dan begrijp je hoe belangrijk het is voor Belize. 
Het suiker-protocol is een soort protectie-maatregel waar niet iedereen blij mee is. Andere landen waar rietsuiker geproduceerd wordt, zoals India en Brazilie, zijn gaan klagen. Ook de suikerbieten boeren in Europa voelden de oneerlijke concurrentie. Al
s gevolg is het suikerprotocol afgeschaft in 2008. Hierdoor werd de suikersector in Belize, die toch al een van de minst efficiente in de regio was, zwaar getroffen. De suikerprijs kelderde met 36%.Ter compensatie zwaaide de EU met haar toverstafje; Hocus Pocus ...daar was 48 miljoen euro van jullie belastingcenten beschikbaar voor de noodlijdende suikerboeren in Belize.
Michel wordt geacht het Ministerie van Landbouw to adviseren hoe ze het geld het beste kan uitgeven. Een deel is bestemd voor infrastructuur zoals wegen en machines. Een ander deel is voor het versterken van de boerenorganisatie en voor diversificatie zodat het land minder afhankelijk wordt van suiker. Er zijn zo’n 6,000 suikerboeren in Belize, en je kunt op je klompen nagaan dat die niet allemaal de neus dezelfde kant op hebben. Toen ik hier in februarie net was, staakten de boeren en er waren rellen zo erg zelfs dat een suikerboer werd doodgeschoten door de politie.
Er is ook onenigheid binnen de overheid; er zijn verschillende ministeries betrokken en ze vinden allemaal wat anders. Dat geldt ook voor alle andere betrokken partijen; de suikerraad, de suikerfabriek, de suikervereniging: ze roepen allemaal hoe het moet maar ondertussen doen ze niks. Deze houding van veel geschreeuw en weinig wol is niet bevordelijk voor de ontwikkeling van Belize. En zo heb ik een man die als hij ’s avonds thuiskomt en ik vraag: “Hey honey, how was your day?” consequent antwoordt: zinloos. Maar hij geeft niet snel op en concentreert zich nu meer op de andere landbouwproducten zodat Belize minder afhankelijk wordt van de suiker. De tijd zal uitwijzen of of deze 48 miljoen meer dan een zoethoudertje zullen blijken. Wordt vervolgd...
Ik heb het al eerder geschreven...er is niet veel te doen hier in Belmopan. Er is niet eens een stoplicht. Niet dat je daar veel lol mee kunt hebben maar het zegt wat over de scope van dit dorp. Dus creëren we onze eigen fun. Dat kunnen wij nou eenmaal goed. We hebben de hash weer nieuw leven ingeblazen (kijk maar op www.belizeh3.org) en Michel heeft Belmopan Bravo in het leven geroepen. Dat is een soort wekelijkse borrel, elke vrijdag na het werk, telkens in een andere bar. In Sri Lanka hadden we Colombo Charley, zelfde principe elke vrijdag tijdens happy hour komt een groep bij elkaar. De eerste keer in Belmopan waren er drie mensen, nu komen er wekelijks twintig tot dertig. Een mooie mix van Belizianen, Amerikanen en Europeanen. Het is in principe van 6 tot 8 ’s avonds maar we zijn nooit voor 11 uur thuis en dat is dan omdat we dan Silvia, de oppas, naar huis moeten brengen. 
Afgelopen weekend hadden we een feestje thuis. Het was georganiseerd door Richard, Michel’s collega. Als thema had hij bedacht: Indian, en hij had rijst en curry gemaakt. Makkelijk voor ons, want ik heb een super-sari uit Sri Lanka en Michel had nog wel wat van de Bollywood party die we in Colombo hadden vorig jaar. Toen kwamen de e-mailtjes van de Amerikaanse gasten. Stuk voor stuk vroegen ze: wat bedoel je met Indian? Native Americans of mensen uit India? Ofwel... dragen we een veer of een stip op ons voorhoofd? Grappig om te zien. De Amerikanen dachten meer aan de veer, terwijl de Europeanen met de stip kwamen. 'Doe maar waar je je het meest sexy in voelt', was mijn antwoord. En zo hadden we zwoele zen-masters, een sexy Indiaanse casino eigenaar, de Amerikaanse ambassadeur met kluk-kluk strepen op zijn wangen en zelfs een Ghandi in een zelfgemaakte luier van handdoeken. 
Een van de belangrijkste redenen waarom we graag in de tropen wonen is natuurlijk: de zon. Ik word ’s ochtends gewoon makkelijker wakker als de zon op m'n gezicht schijnt en het is prettig als je elke dag open schoenen kunt dragen zonder over sokken te hoeven nadenken.
Natuurlijk zeur ik wel eens dat het te heet is, maar zoals de Engelsen zeggen: be careful what you wish for, dus ik klaag niet gauw. Er is helaas wel één verrekt nadeel aan het leven in dit zonnige klimaat. Met de hitte komt vochtigheid, en met zo’n klimaat komen de beestjes. Muggen, vliegen, mieren, torren, kakkerlakken en wat niet. Ik dacht dat ik daar nu onderhand wel aan gewend was.
Toen we net kwamen wonen in ons nieuwe huis, vond de schoonmaakster in een kamertje een klein groen kikkertje. Ze schreeuwde moord en brand. Het was volgens haar een gifkikker die gif in je ogen kan spuiten waardoor je blind kunt worden. Hmmm...leek me sterk verhaal voor zo’n ding dat eruit zag als een Haribo snoepkikker. Maar ik kan het me niet veroorloven haar niet te geloven. En dus gingen we de kamer die dag heel voorzichtig binnen.
’s Avonds gingen we even kijken in de lege kamer of de kikker er nog was. En wat bleek? Hij had gezelschap gekregen van een heuse spin! Da’s raar, een kikker en een spin samen in een lege kamer. Klinkt als een fabel van Lafontaine. . Nog later neemt Michel nog eens een kijkje en hastjikidee...de kikker en de spin zijn nu vergezeld van een schorpioen. Het moet niet gekker worden. Is dit een plot tegen ons? Om te zeggen dat we (niet) welkom zijn in dit huis? Ik bedoel, een echte schorpioen in ons huis? Jakkes, die krengen zijn gevaarlijk, toch? 
Later hoorden we van andere Belizianen dat spuwende gifkikkers die je blind maken niet bestaan. Toch zal ik altijd voorzichtig zijn, in en rond deze kamer
We gebruiken de kamer nu als opslagkamer en hebben hem de freaky room gedoopt. Zoals je weet is iedereen hier welkom om te komen logeren. Ik beloof je dat je niet in de freaky room hoeft te slapen. Ik houd veel van de zon maar ik moet na 15 jaar nog steeds wennen aan alle kruipsels die in de zonnige landen wonen.
s gevolg is het suikerprotocol afgeschaft in 2008. Hierdoor werd de suikersector in Belize, die toch al een van de minst efficiente in de regio was, zwaar getroffen. De suikerprijs kelderde met 36%.Ter compensatie zwaaide de EU met haar toverstafje; Hocus Pocus ...daar was 48 miljoen euro van jullie belastingcenten beschikbaar voor de noodlijdende suikerboeren in Belize.
