Kerst in Belize

Zie mijn post on Engelstalige versie op http://www.dutchinbelize.blogspot.com/

Groeten uit Merida (Mexico)...mooie oude stad, waar iets meer kerstsfeer heerst dan in Belize!

Bovengronds gesproken...

Woensdag Wobbledag

Iedere woensdag verzamelen we om 18.00 uur bij de Wings Stop Bar, de kroeg met het koudste bier en de lekkerste citroen-peper kippenvleugels. Dat is het aardigste wat ik van deze bar kan zeggen, want de deurloze toiletten, de ranzige picknicktafels en WCs waar je je hand in de spoelbak moet stoppen om door te trekken zijn niet echte aanraders.

We verzamelen daar om te gaan hardlopen, of joggen, of wobbelen rond de Ringweg in Belmopan, zo'n 4,5 kilometer. Meestal ren ik zodat ik mijn biertje en vleugeltje echt verdiend heb - vind ik althans. Vorige week wandelde ik echter samen met de Britse Ambassadeur Pat Ashworth. Belize is het enige lid van de gemenebestlanden in de regio dus natuurlijk is hier een British High Commission.


Pat spreekt zowaar een beetje Nederlands, van de tijd dat ie in Den Haag gestationeerd was. Zoals hij het zei klonk het heel eng ('Mag ik de rrrre-ke-nign') maar wellicht klinkt Nederlands echt zo. We hadden het over Kerst in Belize en ik vroeg wat mensen hier eten met Kerst. Turkey en ham, zei ie, en ik herinnerde hem aan het Nederlandse woord kalkoen. Dat lijkt op Cancun en we bedachten hoe een kalkoen in Cancun heet. Toen vroeg ie of ik wist hoe een turkey in Turkije heet. Uhh, een Türkie, opperde ik. 'Het is hindi', zei-ie. En zo vroegen we ons af wat een kalkoen in het Hindi is. Dat wisten we geen van beiden, maar we kenden allebei wel het Portugese woord voor kalkoen, peru...maar eer we konden bedenken hoe een kalkoen in Peru heet waren we terug bij de bar.

Daar merkten we een nieuwe constructiesite op, midden in het kloppend hart (ahum) van Belmopan. We vroegen ons natuurlijk af wat het zou gaan worden. We dachten, of hoopten:

1) een Drive Inn bioscoop
2) een MacDonald's
3) een Kentucky Fried Turkey

Ha ha. Lekker dromen, 't is tenslotte Kerstmis...

Rovers, cocaobonen en vieze WCs

Ben net terug van een tripje naar het zuiden van Belize, Toledo district. Voor mijn werk heb ik een paar projecten bezocht die door de Verenigde Naties (VN) gesteund worden. Het werd een soort 'girls trip', want ik ging met mijn vriendin Carmen uit New York en met Barbara, de vrouw van de nieuwe Amerikaanse ambassadeur.

Toledo is het minst ontwikkelde district van Belize. Een beetje zoals het achterlopertje van de klas. Slecht een op de vier huizen is er aangeloten op een rioleringssysteem, en meer dan een derde van de volwassenen kan niet lezen en schrijven, vergeleken met minder dan een kwart in heel Belize. Het aantal kinderen dat de vijf jaar niet haalt is anderhalf keer zo groot als in de rest van Belize.
Toledo is bedekt met een dikke laag tropische jungle en de meeste inwoners zijn Maya, Mopan of Kekchi Mayas, verspreid over 30 kleine dorpjes. De combinatie van fris groen en Maya huizen maakt het bijzonder pittoresk, net de voorpagina van een National Geographic.

De VN steunt Toledo district op verschillende manieren. UNICEF helpt bij de opzet van een kleuterprogramma en schone toiletten op scholen, UNDP heeft milieuprojecten en helpt boeren met duurzame landbouw en de Wereld Gezondsheidsorganizatie (WHO) werkt met ziekenhuizen om zuigelingenzorg te versterken en borstvoeding te promoten.

Met gemengde gevoelens reden we twee dagen later weer terug naar Belmopan. We waren blij verrast over een programme genaamd Roving Caregivers, waarbij jonge meiden worden getraind om Maya-moeders en hun kleuters te leren spelen en hen zo motorieke en verbale vaardigheden bij te brengen. De rover komt bij de moeder thuis om te spelen en de ouders te trainen. We waren ook onder de indruk van een lokale organizatie Ya'axche Conservation Trust, dat twee grote nationale parken beheert en kleine boeren helpt met duurzame landbouw produktie van onder andere koffie en cacao. Diep teleurgesteld waren we echter door het WASH project, waar scholen nieuwe toiletten en kraantjes zouden krijgen. Heel hard nodig, zo bleek uit ons bezoek, maar het project is begonnen en nooit afgemaakt. Schooldirecteuren waren gefrustreerd en lieten ons nieuwe doch ongebruikte toiletgebouwen zien die niet waren aangesloten op de riolering, stinkende WCs en een hele reeks gebroken kraantjes die van plastic waren gemaakt en niet langer dan 3 weken geleefd hebben.

Vanwaar deze gemengde resultaten, ofwel wat maakt dat een project succesvol is of juist faalt? Slechte planning, onduidelijke taakverdelig, politieke instabiliteit en hoog personeelsverloop bij VN organizaties verpesten het vaak, terwijl goede monitoring, kwaliteitscontrole en het met beleid selecteren van partners juist wel goed werken. Mijn conclusie, na vele jaren projectbezoek in meer dan 20 landen, is dat ontwikkelingswerk een beetje als roulette is...soms win je, soms verlies je.