Nederlands exportproduct

Vorige week kwamen, vrij onverwachts, mijn goede vrienden Saskia en Jan Jaap op bezoek in Belmopan. Onze internationale vriendenkring hier was erg gecharmeerd van hun typisch hollandse namen - en van hun persoonlijkheden. Nederlanders communiceren nu eenmaal gemakkelijk.

Jan Jaap merkte met enige trots op dat de Nederlandse exportproducten het nog steeds goed doen over de hele wereld, zo ook in Belize. Heineken bier, Shell benzine, Philips producten...je kunt het inderdaad allemaal kopen hier in Belmopan.Zelf was ik verbaasd om een ander Nederland exportproduct aan te treffen in een winkelcentrum in Mexico. Ik wist niet dat deze lange blonde Nederlandse vrouw zo beroemd was.

Op mijn Engelstalige blog deze week een artikel over vrouwen in Belize (Dutch version)

Gisteren was het 8 maart, internationale vrouwendag. Nooit gedacht dat dit zo groots gevierd zou worden in Belize. Super, want hoewel Belize best geemancipeerd is zijn er nog grote achterstanden. Meer dan de helft van de kiezers is vrouw, maar er is geen enkele vrouwelijke minister. Vrouwen verdienen slechts zo'n tweederde van wat mannen verdienen  en het aantal tienermoeders stijgt nog steeds. Dit zijn wereldwijde fenomenen.  Misschien kan Doutzen dit, naast het aanprijzen van bloesjes, ook een keer aan het licht brengen.

Aan het einde van mijn Nederlands

Zucht. Ik moet het helaas toegeven. Mijn Nederlands heeft na twaalf jaar verwaarlozing ernstige schade opgelopen. Niet onomkeerbaar hoor, maar ik moet per zin minstens een woord in het groene boekje opzoeken, en ( zie je, volgens mij zet je in het Nederlands nooit een comma (of komma?) achter het woordje en, toch?) ik raapleeg regelmatig www.lookwayup.com om het Nederlandse equivalent van het Engelse woord te vinden wat altijd eerst bij me opkomt. Het was zelfs mijn oude moedertje opgevallen, om van mijn zus die net haar Masters in Nederlands heeft behaald nog maar te zwijgen.

Mijn blog loopt goed, daar ben ik best trots op want ik steek er veel tijd in. Dit succesje wordt grotendeels veroorzaakt door de Engelstalige lezers. Ter vergelijking: tot zover deze maand heeft mijn Nederlandse blog 86 hits terwijl er 232 genoteerd werden op mijn Engelse versie - die van mezelf inbegrepen, ha  ha.
In januari had ik maar liefst meer dan duizend hits, waarvan 80% Engelstalig.

Omdat het veel tijd kost om te bloggen heb ik besloten om mijn Engelstalige blog voorrang te geven. Jullie Nederlandstaligens spreken immers allemaal uitstekend Engels, toch? Zeker mijn niveau Engels.

Mocht je het er niet mee eens zijn, laat dan een commentaartje achter, want dat mis ik ook een beetje op mijn  Nederlandse blog. Of click door naar www.dutchinbelize.blogspot.com, of op het vlaggetje hier links.

Wees gegroet!

Supermarkt missionaris

Binnenkort ben ik precies een jaar in Belize, op 1 february 2009 kwam ik aan op het kneuterige vliegveld in Belize city. Het was begin van de middag, bloedheet, en ik was hondsmoe. Het inpakken van onze inboedel in Sri Lanka, het overdragen van mijn werk en het emotioneel afscheid van vrienden en collega's en daarna de 32-uur durende reis om de wereld, hadden hun tol geeist.

Michel was al sinds een paar maanden in Belize. Hij huurde een appartementje omdat hij zonder de aanwezigheid van z'n vrouw geen huis durfde te kiezen (Heel verstandig , lieverd!).

In wezen was Michel er niet zeker van of ik wel in het enigszins duffe Belmopan wilde wonen. Hij vermoedde dat zijn wereldse vrouw wellicht liever in Belize City zou willen wonen. Dus reden we rechtstreeks van het vliegveld naar de voormalige hoofdstad voor een sightseeing trip. Het had net geregend en de straten liepen over van het water en de vuilnis. Ik vond Belize City een grote zooi.

De rit naar Belmopan was echter plezierig en toen we in Belmopan aankwamen was ik aangenaam verrast. Het was er schoon, met brede straten, omringd door vers groen gras en parkjes. Ik schrok wel een beetje van de drie aftandse gebouwen die gezamenlijk het stadscentrum vormden, maar verder vond ik Belmopan - na Belize City and Colombo - een oase van groen, rust en schoonheid.

Dit schone gevoel duurde een paar maanden. Om precies te zijn, totdat op een dag een traktor met grasmaaier het gras langs de kant van de weg maaide. Hemel, wat kwam daar allemaal tevoorschijn. Ik probeerde de grasmaaier te stoppen om een 'voor en na' fotos te maken maar hij was al klaar met maaien, en onthulde een lange sliert vuilnis, oude plastic zakjes en styrofoom dozen. Beauty dies where litter lies..

Afvalverwerking is een probleem in Belize. De Inter-Amerikaanse Ontwikkelingsbank heeft onlangs een lening van 11 miljoen $ aan Belize gegeven om het probleem aan te pakken. Ik hoop dat een gedeelte van het geld wordt uitgegeven aan voorlichting en het opruimen van zwerfvuil. Het zal een paar jaar duren eer we resultaat zien. Dus laat het gras maar groeien, zou ik zeggen.

Tot die tijd probeer ik mijn eigen bijdrage aan het milieu te leveren door categorisch plastic tasjes te weigeren. Op de markt, in de supermarkt, overal.
Ze doen hier elk stukje zeep, blikje tomatenpuree of zak brood in een apart tasje.

Ik mag graag preken tegen de kassières en de klanten. "Weten jullie wel dat het honderd jaar duurt eer dit tasje is vergaan", vraag ik op belerende toon. Meestal kijkt men me aan of ik van een andere planeet kom. En misschien is dat ook wel zo.

Als enige in Belmopan neem ik altijd mijn Belgische boodschappentas mee de winkel in. Ik ben een supermarkt missionaris. Mijn missie is om de plastic tasjes gevers en -nemers te bekeren en hun zielen te redden van onderdompeling in meters plastic en afval. Ik geloof heilig in mijn missie, maar helaas ben ik de enige hier.

Kristine

Soms kom je mensen tegen met wie het meteen klikt, waarmee je binnen enkele minuten in een deuk ligt omdat je ontdekt dat je veel gemeen hebt. Ik heb Kristine ontmoet via mijn werk als consultant voor UNDP. Oorspronkelijk uit Noorwegen, is ze na vele omzwervingen met haar diplomatenouders en haar werk voor de UN, in Belize terecht gekomen. Dat was niet helemaal volgens verwachting, maar nu is ze hier als 'assistent resident representative' voor de VN en daarmee de hoogstegeplaatste VN ambtenaar in Belize.

Maar daar wilde ik het niet over hebben. Ik moet altijd vreselijk met haar lachen...ze kan heel goed accenten nadoen en haar anekdotes zijn zo grappig dat ik ze even wilde delen.

Bijvoorbeeld over de Italiaan die naar Belmopan komt. Samen gaan ze lunchen in een restaurant (zo een met houten picknick tafels) en na het eten vraagt de Italiaan om een Ristretto, met een rollende r. ‘Een wat?’ vraagt de Belizeaanse serveerster, ‘een Ris-trrretto’, zegt de Italiaan, harder en hij laat de r nog even langer rollen. De serveerster staart hem aan en kijkt naar Kristine voor uitleg. De Italiaan heft z'n handen, kijkt naar het plafond, zucht en herhaalt het nog maar eens, een RRRiii- strrrr-eeetto...hij kan zich simpelweg niet voorstellen dat iemand daar nog nooit van gehoord heeft.

Of die van Kristine's voormalige baas, een franse VN diplomaat die een lange presentatie houdt. Na afloop durft Kristine hem een vraag te stellen, zoiets als: hoe gaan we dit in praktijk brengen? "Ben (spreek uit Bah)", antwoordt hij met z;n frans accent "use your brain!" Ha ha, franse diplomatie ten top.

Maar waar expats het allerliefst over praten is enge beesten. Dus vertelde ik haar over onze freaky room (zie blog post in Mei 2009). Blijkt dat Kristine ook schorpioenen in haar huis heeft. Op een dag komt ze thuis van haar werk, en ziet onder het kleed in haar huiskamer een bobbel. Een bewegende bobbel. Haar kat, Storm genaamd, springt opgewonden en miauwend op een neer op het kleed en bespeelt met zijn pootje de bobbel. O hemel, denkt Kristine, dat is een grote schorpioen, of is het een muis of...het zal godbetert toch geen rat zijn?

Uit haar boekenkast haalt ze (ik citeer) 'het enige geschikte wapen voor dit soort acties, de vuistdikke biografie van Pol Pot', en ramt daarmee op de bobbel. Voorzichtig komt ze nader, en met een vies gezicht licht ze het kleed op, en wat ligt daar?

Haar mobieltje... op de trilstand.
Kapot welteverstaan.

Winter In Belize

Oke, niet dat het hier sneeuwt ofzo maar het is verrekte koud momenteel in Belize. Het koufront dat Europa en de VS zoveel overlast bezorgt is ook hier aan het pesten. Ik zou aan de kou gewend moeten zijn, maar na twaalf jaar in de tropen loop ik ook te rillen. Ziehier het weeroverzicht van vandaag. (www.hydromet.gov.bz).
Eerlijk gezegd begrijp ik niets van deze satelliet foto waar Belize slechts een stipje is, maar ik ga ervan uit dat 'blauw' koud betekent, en 'rood' warm...en ik zie niks roods in of nabij Belize.
Ik begrijp ook niet waarom Belize met Fahrenheit werkt, 't is tenslotte een land van Britse afkomst, maar het enige wat je hoeft to doen om naar Celsius om te rekenen is het volgende. Met neme het Fahrenheit getal, trekt daar 32 van af, deelt dit door 9 en vermenigvuldigt het met 5. Kunt u het nog volgen? Dus 68-32 = 36 /9 = 4 x 5 is 20. Een kind kan de was doen - a child can do laundry! (ha ha)

Time..............................4 PM
Temperature......................68 F
Relative Humidity(%)...............77
Wind (kt)........................WS04
Pressure (hPa).................1022,0
Sky..............................Cloudy

De gemiddelde temperatuur in januari is veel hoger, namelijk 79,2° F, dus daar gaan we weer 79.2 - 32 = 47.2 gedeeld door 9 is ehhh, on-line converters zijn een fijne uitvinding.

Nu zul je zeggen: "WAT? Twintig hele graden...dat is een warme zomerdag in Nederland". Klopt, dus ik zal verder niet klagen. Maar zie deze foto van Thomas, de zoon van een vriend afgelopen zaterdag, die voor het eerst in zijn leven handschoenen en een muts draagt. Zo koud is het hier!

Alles Inclusief

Met de Kerst waren we in Mexico. Af en toe moeten we echt even uit het piepkleine Belmopan ontsnappen om adem te halen. We zijn naar Chetumal gereden net over de grens, en van daar in een ruk naar Cancun. Strand- en party paradijs. Cancun trekt tussen de 2 en 4 miljoen bezoekers per jaar, vermenigvuldig dit even met pak ‘m beet 1.000 $ per persoon en je begrijpt hoe belangrijk Cancun voor Mexico is. Het is een lange strip land omringd door blauw-groene zee, met daarop een ketting aan vier- en vijf sterren hotels, net Las Vegas maar dan zonder casino’s.
We verbleven een paar nachten in een all inclusive resort. Dat was voor mij de eerste keer, de workshops in resorts in Sri Lanka and St Lucia daargelaten. Nou, inderdaad, alles was er inclusief. Uitstekend eten uit alle uithoeken van de wereld, rijkelijk vloeiende cocktails and wijn, we hebben getennist, ge-minigolfd, in all 5 zwembaden gezwommen, inclusief de jacuzzi voor volwassenen terwijl Soleine zich in de kids club vermaakte, we zijn naar de film geweest en naar de gym. Het enige was niet inbegrepen was, waren de sex films en de spa massages. Da’s redelijk, toch?

Met vriendelijk personeel, a la carte restaurants en een zeer ruime hotelkamer hadden we absoluut niet te klagen. Maar toch waren we o-zo-blij dat we weer weg mochten. Hoe dat zo? Okay, we voelden ons als op een andere planeet, zoals in Disney’s film Wall-E, of zelfs zoals in een luxe gevangenis maar dat was het probleem niet.
We waren gewoon blij om al die andere hotelgasten niet meer te hoeven zien! Ben ik een snob als ik zeg dat je in een vijf sterren all inclusive geen leuke mensen ontmoet? Ze waren onbeleefd, klagerig en luidruchtig. Ze laden hun borden vol met belachelijke hoeveelheden eten, bestellen het ene drankje na het andere zonder het op te drinken, ze groeten niet en zeggen geen dank je wel. En het waren niet eens Russen. Ik ontmoette een Nederlands stel, best aardig, maar na hun waslijst klachten over muggen, hitte en stofvlokken aangehoord te hebben kon ik ze niet meer zien.
En wat gebeurde er toen? Na drie dagen voelde ik bij mezelf ook inhaligheid en intolerantie opborrelen. Alsof dit soort hotels het slechtste uit je naar boven halen; het hebzuchtige en veeleisende monster dat in ons allen huist.

Zo kan ik ons Cancun verblijf samenvatten: je krijgt al het goede voor een redelijke prijs: inclusief dineren in zeven restaurants, fijne drankjes, sport en vermaak maar je moet de vervelende mensen op de koop toenemen, jezelf inbegrepen! Echt ALLES inclusief!

Great Parnanussus. Vijf sterren resort of luxe gevangenis?

Overigens zijn we niet alleen maar in Cancun geweest. We hebben ook nog wat cultuur en geschiedenis opgesnoven in de koloniale steden Merida, Izumal en Valladolid. Zie de diashow hier onder.