Heldinnenmoed

Eerder schreef ik dat de zon de belangrijkste reden is waarom wij graag in het buitenland wonen. Dat is niet waar, bedacht ik me achteraf. Het is de kwaliteit van ons leventje hier, waaraan voor een groot deel wordt bijdragen door Silvia. Voorheen was het Jesmin, daarvoor Kibira, Margareth, Joseph en Teresa en daarvoor dona Isabel. Silvia is onze hulp, in het Engels zegt men nog vaak ‘maid’ en in het Frans ‘bonne’, en ik had zelfs een Nederlandse buurvrouw in Marokko die het over haar ‘meid’ had. Ik heb het liever over de hulp, zoals in Nederland. Silvia is geweldig. Ze komt drie dagen in de week, is altijd op tijd, vrolijk, eerlijk en netjes.

Ik ben nou eenmaal een luie donder. Niet aartslui, zo zou ik het niet willen noemen, maar ik heb een talent voor het ontwijken van vervelende karweitjes, zoals daar zijn: schoonmaken, wassen, strijken, koken ofwel alle huishoudelijke zaken. Ik kan bevestigen wat mijn broer lang geleden eens zei: niets went zo snel als geen huishoudelijk werk meer hoeven te doen.

Vorige week ging Silvia wat geld halen bij de bank, waarna ze – flesje cola in de hand-, naar het postkantoor liep om een aanbetaling te doen voor een stukje land dat ze gekocht had. Plots duiken twee jonge kerels uit een boom en eentje grijpt haar tasje. Silvia laat het niet los, maar de andere jongen slaat haar en komt op haar hals af met een gebroken fles. Dan bedenkt Silvia dat ze zelf ook een leeg flesje in haar hand heeft, ze slaat het kapot tegen de muur en haalt met al haar kracht uit. Het kapotte colaflesje laat een diepe snee achter op het hoofd van de aanvaller. Een vrouw die het heeft zien gebeuren is gauw naar het politiebureau gehold, 300 meter verderop, kun je nagaan! De politie treft haar aan met een snee in haar neus en de slechts de hengsels van haar tasje. Maar ze is nog niet verslagen! Ze heeft de jongens namelijk herkend van toen ze voor de Amerikaanse ambassade werkte waar het duo een keer serveerde op een feestje. Aangezien de ene knul naar het ziekenhuis moest voor hechtingen heeft de politie ze gauw gevonden. De volgende dag zaten ze vast in een kale cel zonder toilet op het politiebureau in Belmopan. Mooi zo. Einde verhaal?

Nee dus. Nu begint het pas. Silvia is haar geld kwijt, ongeveer 200 euro, en ze wil het terug. De politie wil dat ze officieel aangifte doet. Silvia wil best maar is ook bang, als je mijn vorige verhaal (Het land waar iedereen elkaar kent) hebt gelezen dan begrijp je waarom. Ze heeft een officiële aanklacht ingediend; een lang epistel in drievoud met de juiste stempels en postzegels, zoals dat hier gaat. Ze heeft een rechter betaald (ook dat is normaal hier) om haar verhaal aan te horen. Binnenkort gaat hij beslissen of Silvia moet getuigen in een openbare rechtzaak. Als ze moet, dan ga ik met haar mee. Want ze is zo moedig. Ze is mijn heldin. In het woordenboek komt alleen het woord heldenmoed voor, maar voor mij bestaat er zeker zoiets als heldinnenmoed!