Drie maal drie is...

Interessante ontdekking gedaan gisteren. Vraag een willekeurige persoon eens om drie vingers op te steken. Waarschijnlijk krijg je de middelste drie vingers te zien. Vraag het aan een Duitser en je krijgt de duim, wijs- en middelvinger. En vraag je het een Beliziaanse dame, dan krijg je de pink, ring- en middelvinger. Nooit eerder geweten...Hoe zouden we dat nou eens kunnen verklaren?

Kill Chika

Soleine was afgelopen vrijdag jarig. Het is nu zondag en we hebben zojuist drie feestjes achter de rug. Niet slecht voor een vijf-jarige. Het eerste feestje was op school, daar mocht ze zelf-gemaakte cakejes trakteren. Op elke cakeje zaten groene bloemblaadjes die door de hitte waren uitgelopen. Het resultaat was dat alle kids met groene neuzen naar huis gingen. Daarna was er het feestje thuis met acht vriendinnen allemaal gekleed in bloemenjurkjes met frangipangi in hun haar, op zoek naar rode bloemetjes verstopt in het open terrein achter ons huis, ter ere van koningin Dahlia Sunflower. Het laatste feestje was gisteren, tijdens de hash, alwaar twaalf hash kids zich tegoed deden aan een heuse piñata. Een wat?

Ik zal het uitleggen. Hoewel Belize een voormalig Britse kolonie is en dus Engelstalig, zijn de Latijns-Amerikaanse invloeden hier talloos. Niet verwonderlijk natuurlijk, Belize wordt omringd door Spaanstalige landen. Eén van die Latijns-Amerikaanse tradities is de piñata. Een piñata is een soort pop van papier maché; het kan een prinses zijn, of een vrachtwagen, een konijn of Dora de Ontdekker (heel populair hier), die je aan het plafond hangt. Voor Soleine had ik een grappig kuikentje met blauwe bloemen in haar haar gekocht, Schattig denk je misschien, maar dit is slechts het eerste onderdeel van de pinata. Het tweede onderdeel is een stok, waarvoor ik onze bezemsteel gebruikt heb die toevallig afgelopen week er de brui aan had gegeven. En wat doen die kinderen met een stok en een schattig geel kuikentje? Ze slaan haar verrot, hakken een gat in haar hoofd, prikken de bezemsteel in haar ogen, meppen de tedere kuikenpootjes kapot en ga zo maar door, totdat...er snoepjes uitvallen. Want dat is de truuk. Een pinata is een soort kauwgumballenmachine maar dan zonder muntjes.
En zo gebeurde het. Gisteren stonden twaalf kids met onze bezemsteel te rammen op schattige gele Chika. En ze ramden...en ramden....en ramden...totdat...niks. Na 85 meppen vroeg één van de moeders of ik misschien vergeten was om er snoepjes in te doen? Parrdon? Oh my God... Ik dacht dat ik dat ding kant en klaar gekocht had. Dus niet. ..blijkbaar heeft elke pinata een gaatje in haar hoofd waar je zelf het snoepgoed in moet doen. Wist ik veel. Je had de gezichtjes van de kinderen moeten zien! Zoiets als tien Sinterklaasliedjes zingen om vervolgens een lege zak aan te treffen. Oh de schaamte...Vandaar dat ik nu in het vliegtuig met als bestemming Parijs zit!

Hoi Indy

Toen ik klein was speelden we soms een gezelschapsspel genaamd Wildlife. Met je pion crosste je de wereld op het speelbord over op zoek naar bedreigde diersoorten. Die kon je dan kopen om ze te redden. Een soort Monopoly maar dan met dieren. Een leerzaam spel want je kwam de meeste onbekende exotische diersoorten tegen. Zo had je in Noord-Amerika de Californische condor, in Azie de Arabische oryx, de neusharige wombat in Australie, de ringstaart maki (lemur) in Afrika en in Latijns Amerika had je de tapir.

Tijdens het spelen van Wildlife met mijn broers en zussen heb ik waarschijnlijk voor het eerst van Belize gehoord. Want daar woonde de bergtapir, een van de meest zeldzame dieren op het bord. Er zat een plaatje bij; zo'n gek beest hadden we nog nooit gezien. Ik kon me dan ook nauwelijks voorstellen dat het echt bestond.
Nou, nu wel dus. Ik heb hem ontmoet...hij heet Indy en woont in de dierentuin van Belize. De beste kleine dierentuin van de wereld. Indy is nog een grote baby, maar nu al een knappe gozer aan het worden. Soleine mocht hem zelfs de fles geven. In Belize noemen ze tapirs ook wel bergkoeien, maar ik vond hem meer lijken op een kruising tussen een varken en een olifant (Sorry Indy!).De zoo in Belize is opgezet en wordt gerund door Sharon, een Amerikaanse dame, die 20 jaar geleden naar Belize kwam om een documentaire over zeldzame dieren te maken. Het project werd halverwege gecanceld en Sharon werd opgezadeld met een troep half-tamme dieren. Tja, wat doe je dan? Dan begin je een dierentuin. Inmiddels is Sharon de 'moeder' van wel twintig inheemse diersoorten.

We hebben kennis gemaakt met Indy en z'n soortgenoot Scotty, met Brutus de jaloerse krokodil, Junior Buddy, de enige jaguar ter wereld die een koprol kan maken, met Panama de Harpy Eagle die op je afkomt vliegen om je begroeten zodat je haast van schrik van het platform valt, en met Polly de pratende papagaai . Met z'n krassende papagaaienstem roept ie: ' I am a parrot...my girlfriend works in a bar". Echt waar! Dan zijn er nog apen, slangen, herten en allerlei schattig klein grut dat je met verschrikte ogen en rechtopstaande wiebelstaartjes aanstaart.

De Belize zoo is echt een juweeltje. Alle bewoners zijn dieren die gered zijn van de illegale dierenhandel of beesten die mishandeld of verongelukt waren. Zo krijgen ze een tweede kans. Om nog lang en gelukkig te leven...